Συνέντευξη στον Προκόπη Χ. Κόγκο  (prokkogk@yahoo.gr)

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία και είναι η καλύτερη αφορμή για να μιλήσουμε με ένα άνθρωπο που γνωρίζει καλά  τι σημαίνει αναπηρία ωστόσο έχει φροντίσει μέσα απ τον αθλητισμό να βρει διέξοδο και να στείλει μηνύματα.

Ο λόγος για τον δραστήριο αθλητή της ομάδας μπάσκετ Α.με.Α Ηφαίστος  Μίνο Σταμάτη ο οποίος τα τελευταία χρόνια είναι βασικό στέλεχος της ομάδας ενώ πρόσφατα πήρε μέρος και στο Πανελλήνιο τένις όπου κατέκτησε δυο μετάλλια.

Ο Μίνος Σταμάτης μίλησε χωρίς να στρογγυλέψει τα λόγια του, αναφέρθηκε στο πως …υποδέχεται η κοινωνία τα άτομα με αναπηρία, τις βελτιωτικές κινήσεις που έχουν γίνει στον αθλητισμό ωστόσο υπάρχουν ακόμα πολλά που πρέπει να γίνουν για να έχουν ίσες ευκαιρίες…

Ο «Κόσμος» μίλησε με τον Μίνο Σταμάτη για το πώς ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, για την δουλειά που γίνεται στον Ηφαιστο και πολλά ακόμα…

-Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα ατόμων με αναπηρία. Σημαίνει κάτι διαφορετικό για σένα αυτή η μέρα ;

Μ.Σ.: «Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από μια κανονική μέρα, για μη ανάπηρους και για ανάπηρους.  Δεν παύει να είναι όμως η μέρα που έχει θεσπιστεί από τον ΠΟΥ για να μας υπενθυμίζει πως η αναπηρία δε θεωρείται ιδιαίτερο ατομικό χαρακτηριστικό αλλά ως περιορισμός που έχει επιβληθεί  από την κοινωνία και ουσιαστικά αυτή καθιστά ανάπηρους τους ανθρώπους αποκλείοντας τους από το δικαίωμα της πλήρους συμμετοχής στο κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι.   Επίσης πρέπει να μας θυμίζει την ανθρώπινη ποικιλομορφία ,πως κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλο, είμαστε μοναδικοί, έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα και χρειάζεται να υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για  να έχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες».

– Εκτιμάς ότι τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει η κουλτούρα αποδοχής της αναπηρίας στην κοινωνία;

Μ.Σ.: «Αν σκεφτούμε πως πριν λίγες δεκαετίες η αναπηρία ήταν κάτι μεταξύ θεόσταλτης τιμωρίας και προσωπικής τραγωδίας , προφανώς και έχει αλλάξει ο τρόπος αποδοχής της. Σήμερα οι ανάπηροι δεν στηρίζονται σε ελεημοσύνες ,προσπαθούν και  διεκδικούν την ισότιμη συμμετοχή τους στην κοινωνία. Τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα έχει αλλάξει η κουλτούρα όσον αφορά κάποια σημεία, υπάρχουν ράμπες και θέσεις στάθμευσης για ανάπηρους , υπάρχουν αρκετά προσβάσιμα κτίρια, ανελκυστήρες με σήμανση σε Braille κλπ. Αυτό όμως δεν είναι καθολική πρόσβαση, υπάρχει μεγάλο έλλειμμα πρόσβασης στην αγορά εργασίας , στον αθλητισμό, στον πολιτισμό και στους περισσότερους τομείς της ζωής. Καλό βέβαια είναι να μην ξεχνάμε πως τις περασμένες δεκαετίες ήταν εποχή προσπαθειών κοινωνικής ανάπτυξης και ευημερίας μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και κατακτήσεις , πλέον περνά πάλι σε μια φάση  προσέγγισης των κοινωνικών συσχετισμών μέσα από το πρίσμα του νεοφιλελεύθερου ατομισμού και γίνεται προσπάθεια τα άτομα με αναπηρία να ξανατοποθετηθουν στην άκρη του κοινωνικού φάσματος ως ειδική κατηγορία, κάτι που θα φέρει εκ νέου  δυσκολίες στην κοινωνική ενσωμάτωση».

-Τι σημαίνει ο αθλητισμός για σένα;

Μ.Σ.: «Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής, και σε αυτόν οφείλω το μεγαλύτερο μέρος της ανάπτυξης της προσωπικότητας μου.  Μέσα από τον αθλητισμό ανέπτυξα τις όποιες κοινωνικές δεξιότητες διαθέτω και την ψυχική ισορροπία που δε θα μπορούσα να αποκτήσω αλλιώς.  Ο αθλητισμός είναι το ευ ζην».

– Είσαι πολύ δραστήριος αθλητής. Παίζεις μπάσκετ στον ΑΣ Ηφαιστο τα τελευταία χρόνια και πρόσφατα κατέκτησες δύο μετάλλια στο πανελλήνιο τένις.  Πως τα προλαβαίνεις και τα συνδυάζεις όλα;

Μ.Σ.: «Όπως όλοι έχω θέσει τι προτεραιότητες μου, το καθημερινό μου πρόγραμμα έχει ως βάση τις αθλητικές μου δραστηριότητες και σε περίπτωση που κάποια  υποχρέωση μου καλύψει αθλητικό χρόνο θα προσπαθήσω να τον αναπληρώσω το συντομότερο δυνατό. Ακόμα και τα προηγούμενα 16χρόνια που εργαζόμουν καθημερινά ο αθλητισμός ήταν καθοριστική σταθερά στο καθημερινό μου πρόγραμμα όσο και η εργασία μου».

-Ποιος είναι ο στόχος σου με την ομάδα του Ηφαιστου;

Μ.Σ.: «Οι προσωπικοί μου στόχοι συμπίπτουν 100% με του σωματείου. Σκοπός μας είναι να προσελκύσουμε όσους περισσότερους ανάπηρους για  να τους βοηθήσουμε. Μέσα από την σωματική άσκηση να αναδείξουν τις ικανότητες τους και να αγωνιστούν με άμιλλα και αλληλεγγύη με άλλους ανάπηρους αθλητές».

–  Μπάσκετ ή τένις και γιατί;

Μ.Σ.: «Στον αθλητισμό δεν υπάρχουν διλήμματα ,μπαίνεις είτε στο γήπεδο είτε στο court και δίνεις ότι έχεις. Το μπάσκετ το αγαπώ γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να δεθώ με ανθρώπους που είναι μέρος της ζωής μου και το τένις γιατί μέσα από αυτό ταξίδεψα και  γύρισα σχεδόν όλο τον πλανήτη».

–   Η πολιτεία στηρίζει καθόλου τον αθλητισμό για ομάδες Α.μεΑ. ;

Μ.Σ.: «Ο αθλητισμός των ατόμων με αναπηρία τελεί υπό την προστασία του κράτους, σύμφωνα με τους προηγούμενους και τον τελευταίο αθλητικό νόμο, για αυτό το λόγο η ΓΓΑ χρηματοδοτεί τις αθλητικές ομοσπονδίες αθλητών με Αναπηρία όπως και τις υπόλοιπες αθλητικές ομοσπονδίες.

Νομίζω ότι η στήριξη στάματα εκεί, στις περισσότερες εγκαταστάσεις δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για την άθληση των αναπήρων. Αν δεν είχαν γίνει οι παραολουμπιακοί το 2004 θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο να βρεθείς σε εγκατάσταση για να κάνεις προπόνηση. Γνωρίζω αθλητές του στίβου που κάνουν ρίψεις σε χωράφια  γιατί στην επαρχία όπου ζουν δεν υπάρχει τρόπος να προσεγγίσουν αγωνιστικούς χώρους».

– Τι θα ήθελες να διεκδικήσεις από τους τοπικούς φορείς;

Μ.Σ.: «Σε σχέση με τον αθλητισμό θα ήθελα να επιμεληθούν οι τοπικοί φορείς  την προσβασιμότητα για όλες στις  υπάρχουσες δημόσιες αθλητικές εγκαταστάσεις της περιοχής, να δημιουργηθούν νέοι προσβάσιμοι χώροι άθλησης.

Επίσης θα επιθυμούσα να χρηματοδοτηθεί και να εκπονηθεί μια έρευνα για τα άτομα με αναπηρία στην ευρύτερη  περιοχή μέσω των αθλητικών σωματείων για να προσελκύσουμε και άλλα άτομα στους αθλητικούς χώρους και να αναπτύξουμε τα αθλήματα που τους ενδιαφέρουν».

– Τι θα συμβούλευες άτομα με αναπηρία που δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό;

Μ.Σ.: «Αν ζουν στην Δυτική Ελλάδα να έρθουν σε επαφή μαζί μας για να ξεκινήσουν αύριο τον αθλητισμό, είτε σε ομαδικό είτε σε ατομικό άθλημα. Αν ζουν σε άλλη περιφέρεια να ψάξουν να βρουν ένα σωματείο σαν τον Ηφαιστο για να αρχίσουν να αθλούνται από αύριο».

–   Αν ήσουν υφυπουργός αθλητισμού για μια μέρα, ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανες για τους αθλητές με αναπηρία;

Μ.Σ.: «Θα έθετα νομοθετικά τις βάσεις ώστε οι αθλητικές ομοσπονδίες και όλα τα σωματεία να καλλιεργούν αθλήματα για άτομα με κάθε είδους αναπηρία , νοητική, αισθητηριακή, κινητική και να πάψει ο διαχωρισμός σε σωματεία και ομοσπονδίες ανάπηρων αθλητών και μη ανάπηρων. Και φυσικά θα έβαζα πολύ αυστηρούς κανονισμούς για την δημιουργία και την αναβάθμιση της προσβασιμότητας στους αθλητικούς χώρους, για τους αθλούμενους και τους θεατές».